Sommige uitvaarten raken je extra. Omdat ze zo doordrenkt zijn van liefde, persoonlijkheid en lef. Zoals deze.
Hun vader wilde altijd al zijn lichaam aan de wetenschap geven. Zijn kinderen wisten dat al jaren. En toch… hadden ze het er moeilijk mee. Ze wilden in alle rust afscheid van hem nemen. Hem nog één keer vasthouden, verzorgen, omringen. Samen bespraken ze het met hun vader. Door open te zijn over hun gevoelens, kwam er ruimte. Hij heroverwoog zijn wens, en koos bewust voor crematie. Hij legde er zelfs geld voor opzij.
Toen hij onverwacht overleed, hebben zijn kinderen hem thuis met liefde gewassen en gekleed. Opgebaard in zijn eigen woonkamer, omringd door intimi.
Op de dag van de uitvaart brachten ze hem in hun eigen busje naar de werkplaats die binnen de familie een bijzondere plek inneemt … een plek vol herinneringen, verf en vrijheid.
Hun vader schilderde. Honderden portretten maakte hij in zijn leven. Voor deze dag hing de familie een deel van zijn werken aan de muur. Het was overweldigend. Je raakte niet uitgekeken. Een kunstwerk van kunstwerken.
Er werd gelachen, gehuild, gedeeld. Er was appeltaart met slagroom volgens vaders recept, zelfgemaakte soep en warme woorden. De kinderen gaven hun vader een afscheid dat klopte … vanuit het hart. Ze hadden het helemaal zelf vormgegeven … met lef, liefde en creativiteit.
