Later als ik groot ben
Op mijn 12e wist ik het al: ik wilde uitvaartleider worden.
In een film zag ik hoe een moeder op haar sterfbed haar overlijden uitstelde om haar zoon nog één keer te zien. Dat raakte mij. Hoe is het mogelijk dat je zoiets sterks als de dood de baas kan zijn?
Kort daarna liet mijn moeder mij een vacature zien: “Uitvaartleider gezocht.” Ik riep: “Leuk ma, dat moet je gaan doen!” Zij heeft het nooit gedaan. Maar ik wist toen ik de vacature uitknipte: later, als ik groot ben, word ik het zelf.
De start
Teja van der Lee, voormalig directeur van DelaMaliesingel in Utrecht zag mijn enthousiasme tijdens mijn scriptieonderzoek: “Hoe kunnen traditionele uitvaartleiders inspelen op veranderende wensen?”.
Na mijn afstuderen gaf zij mij de kans om op 24-jarige leeftijd bij haar te beginnen als uitvaartleider.
Blijven leren
Mijn managementdocent, de heer Spannenburg, gaf mij een wijze raad mee: “Verander elke 5 à 7 jaar van werkplek of functie, zodat je blik open blijft.”
Dat was even schrikken in de eerste week als uitvaartleider. Ik voelde aan alles dat ik mijn hele leven in hart en nieren uitvaartleider zou blijven. Toch kwam zijn wijze raad uit. Ik heb bij verschillende uitvaartondernemingen gewerkt en zelfs nog een uitstapje gemaakt naar mijn eigen pedicure- en schoonheidssalon.
Uitvaartvaders
Ik werd liefdevol intern opgeleid door oude rotten in het vak. Ze voelde aan als mijn uitvaartvaders. Zij lieten mij van alles zien, doen en ervaren.
William Brouwer (in liefdevolle herinnering) bracht mij de fijne kneepjes van het vak bij. Op de foto loop ik trots naast hem. Gerard Schouten is misschien wel mijn grootste uitvaartvader. Tijdens uitvaarten hield hij als rouwwagenchauffeur altijd een oogje in het zeil. Met hem aan mij zijde kon er echt niks misgaan.
Maar ook Peter van der Hoop kreeg een speciaal plekje in mijn hart. Als directeur steunde hij mij altijd, ook op de momenten dat ik ziek werd.
Samenwerken
Als uitvaartleider ben je volledig verantwoordelijkheid voor een uitvaart. Maar zonder fijne collega’s ben je echt nergens. En dat maakt mijn werk ook zo mooi om samen een mooi afscheid te verzorgen.
25 Jaar ontwikkelingen
In de afgelopen 25 jaar heb ik diverse veranderingen meegemaakt in de uitvaartwereld. Toen ik startte had het uitvaartteam slechts één vrouw. Nu is het een beroep dat steeds meer door vrouwen wordt uitgeoefend. Met een pen en papier kwam ik bij families aan. Nu ben ik bewapend met mijn laptop. Ik heb geen boek meer met standaard rouwkaarten. Elke rouwkaart ontwerp ik nu samen met de familie aan tafel. Geen rouwkaart is bij mij meer hetzelfde. En ook vinden steeds meer families het fijn om een digitale rouwkaart te versturen, waarin ik foto’s, muziek en de uitnodigingstekst verwerk.
En ja … ik heb nog met een fax bevestigingen gestuurd en ontvangen.
En dan heb ik het nog niet gehad over de milieuvriendelijke kisten, rouwauto’s, crematieovens, urnen en natuurbegraafplaatsen.
En ook niet over de keuzes voor alternatieve afscheidslocaties, zoals op in een strandtent, de kroeg, sportvereniging of vertrouwd thuis. Dit zorgde er ook weer voor dat crematoria hun aula’s en koffiekamers metamorfoses gaven, waardoor het daar ook wat vriendelijker ging aanvoelen.
Trots en dankbaar
Aan alle families, collega’s en ondernemers: dankjewel voor jullie vertrouwen, samenwerking en inspiratie. Zonder jullie had ik hier niet gestaan.
Na 25 jaar voel ik nog steeds dezelfde passie als op mijn eerste dag. Er liggen nog genoeg plannen en dromen klaar.
Benieuwd wat er nog komt? In mijn wekelijkse blog neem ik je mee in mijn werk en wat mij daarin bezighoudt.
