Als ik erover nadenk, voelt het best gek: ik, midden op de straat, lopend voor een rouwauto. Maar als ik daar loop, voel ik vooral de eer om iemand op zijn laatste reis te begeleiden. Nog even naar huis, naar de plek waar ze zich thuis voelden.
Voor de nabestaanden is het vaak een moment van stilte, wanneer ze de rouwauto langzaam de straat in zien rijden. De gedachte dat hun dierbare niet meer thuis zal komen, komt vast op, en hopelijk ook de mooie herinneringen. Ik gun ze die van harte.
