“Het lijkt mij niks, dat werk dat jij doet… Elke dag met huilende mensen.” Dit is iets wat ik vaak hoor. Gelukkig zijn er ook mensen die niet bang zijn voor huilende mensen en begrijpen dat een afscheid niet alleen draait om verdriet.
Want zeg nou zelf: als je een broer ziet die zijn arm om zijn zus slaat, terwijl zij de laatste schroef van de kist van hun vader vastdraait, en ze liefdevol over hem spreken, dan heb ik toch geluk dat ik tijdens mijn werk zoveel liefde zie?
